Mijn rol als moeder begon op 3 mei 2005. Ofja misschien wel eerder, tijdens de zwangerschap begon het gevoel voor liefde en verantwoordelijkheid dragen al. 

Moeder worden heeft mij als persoon totaal veranderd. Ik zat in een relatie waar ik al een hele tijd niet echt gelukkig in was maar waar ik uit angst voor het onbekende niet uit durfde te stappen. 

Terwijl mijn dochter groeide en langzaam begon te lopen en praten, groeide mijn eigen bewustzijn: wie ben ik eigenlijk en wat wil ik in mijn leven? Ben ik mijn hart wel aan het volgen? Doe ik waar ik blij van wordt? En vooral: hoe kan ik mijn dochter meegeven dat ze al deze dingen in haar leven mag kiezen als ik het zelf niet doe?

Na maanden stiekem huilend aan haar bed zittend, waar ik alvast scenario`s bedacht hoe het voor haar zou zijn als ik de relatie zou verbreken, nam ik toch de beslissing. Ik wilde mijn dochter laten zien dat je voor jezelf mag kiezen en je niet in een ongelukkige relatie hoeft te blijven zitten!

Natuurlijk wist ik ergens wel dat het niet makkelijk zou worden, maar de vader van mijn dochter nam het nog slechter op dan ik van te voren ooit had kunnen inschatten. Het werd een vreselijke scheiding, waar veel onbegrip, verlies van vrienden en familie, ruzie en zelfs bedreiging en geweld aan te pas kwam. 

Toch voelde ik mij vrijer dan ik mij ooit gevoeld had! Ik had mijn eigen huisje en hoefde niemand verantwoording af te leggen. Iets wat ik eigenlijk in mijn leven nog nooit ervaren had. Ik was op dat moment 30, maar had al vanaf mijn 16de in deze relatie gezeten en was dus in mijn volwassen leven nog nooit alleen geweest. 

Mijn dochter bracht veel tijd door bij mijn moeder als ik moest werken. Daar was ik heel dankbaar voor, want dat vonden ze beide heerlijk

Na bijna een jaar kreeg ik een nieuwe relatie. In het begin was dit top, maar de relatie heeft maar een jaar of 3 geduurd. Toen de roze wolk weg trok ontstond er veel onbegrip voor elkaar en vooral voor de manier waarop ik koos mijn dochter op te voeden. 

De relatie werd heel plots vanuit zijn kant verbroken. Op dat moment leek de bodem onder me uit te zakken, maar al gauw besefte ik dat ik dankbaar mocht zijn dat dit gebeurd was! Ik was namelijk mijzelf weer aan het verliezen in de relatie en begon daardoor ook aan de opvoeding van mijn dochter te twijfelen. Iets wat ik voorheen nooit deed. Het heeft zo moeten zijn, het universum had andere plannen voor mij!

Deze andere plannen hadden vooral te maken met meer in contact met mijn gevoel en spirituele kant komen. Dit was ik totaal verloren. Ik leefde mijn leven totaal afhankelijk van wat anderen vonden en woog mijn eigenwaarde dan ook af op wat anderen wel of niet zeiden. 

Ik ben na deze relatie een jaar of 2 alleen geweest. In deze 2 jaar is echt de zoektocht naar mijzelf gezocht en mijn dochter bewoog daar heel fijn in mee. 

Wel stuitte we tegen het verschil in opvoeden tussen haar vader en mij aan. Ik zeg altijd, we zijn niet voor niks gescheiden. Als we dezelfde visies hadden waren we nog bij elkaar geweest. 

Neemt niet weg dat het voor mijn dochter niet makkelijk was. Ze moest ook echt altijd weer even wennen als ze terug kwam. In het begin had ik het daar moeilijk mee en koppelde ik eraan dat er bij haar vader iets niet goed moest zijn als ze zo terug kwam. Na een tijd besefte ik dat het puur te maken had met het verschil. Het is alsof ze in twee werelden leefde en ze paste zich dan steeds als de wereld van vader of moeder aan

Ergens in dit proces ontstond enorm veel begrip voor mijn dochter. Ik begon dingen meer te zien 'zoals ze waarschijnlijk voor haar voelde'. Mijn empathisch vermogen is altijd heel sterk geweest, maar dit kreeg een nog diepere betekenis. Ik ontdekte door een opleiding tot energetisch therapeut dat ik de energie van anderen kan lezen en besefte dat ik niet helderziend ben, maar wel helderwetend. Ik WEET dingen soms gewoon ineens. Ik voel in wat een ander zegt of het integer is, of dat die persoon liegt. Maar ook of deze persoon zichzelf voor de gek aan het houden is. Want vaak liegen we niet bewust, maar houden we onbewust onszelf voor de gek 

In die twee jaar alleen met mijn dochter kregen we natuurlijk toch een hele sterke band. Mijn moeder, haar lieve oma overleed in deze periode ook nog heel plotseling. Hele diep verdrietige tijden, maar we hadden steun bij elkaar. Ze had op haar tiende een powerpoint voor mij gemaakt, toen ik die las barstte ik in huilen uit, zo mooi. Ze had erin geschreven dat ze heel verdrietig was, maar dat ik haar altijd opvrolijkte en dat ik haar altijd begreep en dat ze daardoor wist dat het altijd wel goed zou komen en dat oma dat ook heel fijn zou vinden. Ik voelde mijn moeders aanwezigheid maar wist nog niet zo goed wat ik ermee moest. Tijdens een bezoekje aan een medium kreeg ik dan ook te horen: 'jij hebt mij niet nodig om met je moeder te communiceren, jij kan dit zelf'. En ja hoor, in de stilte, in mijn helder-weten momenten komen haar boodschappen door. Soms voel ik een streling in mijn haar en dan weet ik dat ze er weer is!

Na 2 jaar alleen zijn, trof ik mijn huidige verloofde. We kenden elkaar al een kleine 2 jaar via het werk. Zakelijk, maar dus niet privé. Toen mijn moeder overleed was hij de enige die oprecht steeds vroeg hoe het met mij ging en onze gesprekken kregen een privé wending. Ik was op dat moment het vertrouwen dat er nog integere mannen bestonden een beetje verloren en ineens zag ik dit wel in hem. 

Van het één kwam het ander en we spraken na een tijd buiten werk af. Na 1.5 jaar begonnen we na te denken over samenwonen en op dat zag mijn dochter hem ongeveer 1x per week. Dit ging goed, dus ik had er alle vertrouwen in dat samenwonen voor ons alle drie de juiste stap was. Helaas was niks minder waar! Achteraf kan ik echt wel stellen dat het voor mijn dochter te snel was. Zij was nog de plotse laatste relatiebreuk aan het verwerken en was enorm bang dat we weer zouden moeten verhuizen als deze relatie weer uit zou gaan. Door deze angsten kon ze mijn verloofde ook niet echt toelaten. Daarnaast gooide haar vader vaker roet in het eten, waardoor al met al er vaak een onprettige sfeer in huis hing

Ik ging er kapot aan om mijn dochter zo ongelukkig te zien. Maar ik kreeg van alle kanten hints dat ik aan mijzelf ook moest denken. En daarbij, mijn verloofde is echt een hele goede bonus-vader kandidaat! Al ziet het kind dat niet meteen, als volwassene ouder weet je wat je voor je kind wenst en hij bezat dit zeker allemaal!

De middelbare school begon voor haar, enorme veranderingen. De puberteit kickte erin...al met al heel veel omstandigheden waardoor we ons allemaal op momenten heel verloren konden voelen. Ik voelde me constant een soort scheidsrechter tussen die twee. Mijn verloofde die met al zijn geduld en liefde het allemaal zo goed probeerde te doen. Mijn dochter die geen raad wist met al haar gevoelens en iedere minder fijne situatie op hem afreageerde. Zij zag alleen het slechte in hem en hij bleef zo geduldig en onvoorwaardelijk er voor haar zijn. 

Aan haar biologische vaders kant speelde enorm veel, wat ook zijn uiting had in ons gezin. Jeugdzorg is hier een rol in moeten gaan spelen omdat het contact met vader impact op haar ontwikkeling had. En dit is nog maar de hele korte versie van het geheel. Je kunt je wellicht voorstellen dat ik deze jaren veel verdriet en angst gekend heb. En ik was moe, zó enorm moe!

Hoe keer ik dit om? Ik leek steeds een soort van dezelfde situaties in mijn leven te creëren. Situaties waar ik altijd zo mijn best deed en uiteindelijk werd ik altijd aangewezen als de viezerik in het geheel. De band tussen mijn dochter en mijzelf werd totaal onmogelijk gemaakt door de combinatie van al deze omstandigheden. Ik groeide door, ik las boeken, volgde cursussen, ondernam reizen...voor mijzelf. Om in mijn kracht te komen als vrouw. Om mijn eigenwaarde te vergroten en zelfliefde te kiezen. Ik besefte steeds meer dat ik het om kon draaien door mijzelf prioriteit nummer 1 te maken. Als ik stabiel ben, mezelf kan zijn, het voorbeeld kan zijn. Als ik de trauma`s die mij steeds in dezelfde patronen houden heel. Als ik naar mijn lichaam leer luisteren en de emotionele reacties van mijzelf herken...dan kan ik als moeder de moed opbrengen om steeds weer voor mijzelf en voor mijn dochter de weg te kiezen die bij mijn hart ligt. 

Ik leerde om mij niet steeds meer op de problemen te focussen. In plaats daarvan verlegde ik de focus naar 'hoe wil ik het wél'? 

Er vindt daadwerkelijk een energie shift plaats als je denkt in wat je wel wilt en wat wel kan, ten opzichte van denken in 'wat gebeurt mij nou weer, hoe moet ik hiermee omgaan. Hoe moet ik dit oplossen?'.

Ik leerde dat de antwoorden IN mijzelf aanwezig waren. Dat ik van binnenuit de wereld buiten mijzelf creëer. Hoe ik mij voel, wat ik denk, welke emoties of trauma `s heersen in mij...dit is allemaal bepalend voor wat mijn perspectief is. En vanuit mijn perspectief kijk ik naar de wereld. Iedere overtuiging geeft een bepaalde kleur aan je visie op dingen 

Ik ging hierdoor meer van het probleem afstaan en kwam dichterbij hoe ik wilde dat het was. Ik ging samenwerken met mijn gidsen, mijn Hogere Zelf. Ik stemde af met energieën van andere dimensies (zo noem ik engelen,  God etc). zij weten het grotere plaatje. 

Ik werd heel duidelijk in wat ik wilde. Ik stemde af op mijn hart: waar verlang ik naar? 

Dit alles gaf mij steeds meer helderheid en kracht om volledig in mijzelf te vertrouwen. Als moeder stond ik hierdoor stevig als een boom. Uiteraard zijn er nog momenten dat niet alles geweldig gaat, maar dat zou ook niet normaal zijn. De band met mijn dochter is 180 graden veranderd sinds ik deze stappen ben gaan zetten. De sfeer in ons gezin is omgedraaid. We kunnen lachen samen. Delen onze gevoelens en ideeën. En ik kan steeds meer zien hoe mijn dochter mij spiegelt en uitdaagt om dit voor mijzelf op deze manier te blijven doen. Zij heeft een moeder nodig die weet wie ze is en die voor zichzelf durft te staan. Zij kan geen moeder binnenlaten die in de slachtofferrol zit en zit te wachten totdat zij haar gelukkig gaat maken. Ik maak mijn eigen geluk en geef mijn dochter daardoor ruimte om dit ook te doen...en andersom geldt dit ook! Zo mooi :)